Ik hou eigenlijk nog het meest, schreef de Vlaamse dichter Herman DeConinck, van een groep woorden die zich samen plotseling bijzonder intiem gaan voelen en zeggen: laat ons nou maar altijd bij elkaar, er hoeft er geen meer bij te komen. Ik herken dat soort liefde: het is de bron van de poëzie en proza die ik in de afgelopen twintig jaar geschreven heb. Dat begon rond de eeuwwisseling met mijn allereerste weblog. Veel ervan ben ik kwijtgeraakt, maar wat er nog is, staat hier. Samen met wat nieuw werk. Geniet ervan, en deel het als je daar zin in hebt.