door stormkind | Jun 19, 2007 | proza
‘Golden hours,’ zeg ik, ‘zo heet dat. De uren rond zonsondergang.’ G. knikt. We zitten op een boomstronk aan de rand van een reusachtige zandverstuiving, midden in het bos. In het westen schmiert de zon een stervende zwaan. De wolken staan er dieporanje bij te blozen....
door stormkind | Okt 31, 2006 | proza
Psychologie van de schone grond: ik sta in de badkamer en leef mijn agressie uit. Ik ben naakt, naakter nog door de koudwitte tegels om me heen. Ik houd een volle fles schuurmiddel vast. Ik ben gewapend. Men zou mij in slowmotion moeten zien – ik draai snel om mijn as...
door stormkind | Okt 17, 2006 | proza
Hee pa: ik heb je nu precies zes jaar niet meer gezien. Weet je nog hoe leuk het was dat je mijn vader was? Jij was de grote geitenbreier, de man van het vaste ritueel aan mijn kleuterbed: uggeleuria, zinnuwebia, toeteloeria. Je handen waren groot en roken naar...
door stormkind | Jun 19, 2006 | proza
Zes uur ‘s middags. In één oogopslag passen honderden buggy’s, plastic zakjes met natte washandjes, ijsbesmeurde kinderwangen, rijpe vaderbuikjes en moedertenen met afgesleten nagellak. De geur van moedermelk hangt permanent vlak onder de reukgrens. We marcheren naar...
door stormkind | Mei 30, 2006 | proza
Nacht. Lief aan mijn zij. Rustig, rustig, rustig rijmt ze adem op adem. Aan het voeteneind de komma van een opgekrulde kat. De nacht is donkergeel – natriumlicht dat tegen de laaghangende wolken botst. Nacht. Slapeloos tevreden. Adem in. Adem uit. Ik hoor de bui van...
door stormkind | Mei 16, 2006 | proza
In dit lukraak neergesmeten berglandschap is de wind aan het woord. Een verhaal dat de wolkschaduwen geduldig voortduwt over de hellingen, een verhaal van rotsen en zon, van almaar hetzelfde anders. De lange, langgerekte zinnen van de wind. Ik ben hier, heel even. Zo...