door stormkind | Aug 8, 2004 | oud werk, proza
Losse schroeven. Mijn lief gaat haar moeder verliezen. Maanden, hooguit. Weken misschien. Hoe lang het duurt voor botten kapotgaan, pijn zich losworstelt van morfine, de adem stokt. Daarom: losse schroeven. Naast staan.
door stormkind | Jul 19, 2004 | oud werk, proza
Na meer dan negen decennia is de streek rond het Belgische Ieper een soort van herinneringsfabriek voor de gesneuvelden van de Eerste Wereldoorlog. Ik ben er op bezoek met F. Ik probeer te herdenken, met wisselend succes. De Ieperse Menin Gate, voor honderdduizenden...
door stormkind | Jun 24, 2004 | oud werk, proza
Ik zie de keeper van Letland en hij laat me niet los. Want hoe noem je zo’n man? Alexandrs, vonden pa en moe Kolinko. Dat bevredigt me niet, al is die meervoudige voornaam aardig. Nee, die ingeteelde kop, muurvast op zijn romp gehamerd, de handen die onbestuurd langs...
door stormkind | Jun 23, 2004 | oud werk, proza
Ik was begin twintig en mijn karakter kookte over. Hoog vuur: de ene flatgenoot was dichter, de ander schrijver, en ik deed het voor het eerst lang en lekker met penseel en potlood. Die flat. Het schuimde er van de scheppingsdrang – we dronken wijn, we maakten een...
door stormkind | Jun 21, 2004 | oud werk, proza
‘Hoeveel caravanmerken kennen jullie eigenlijk uit je hoofd?’ vraagt mijn moeder. We komen niet veel verder dan Kip en Knaus, maar zij schudt er zo tien uit haar mouw. Ik denk lang na over de vraag op welke manier ik daarvan onder de indruk ben. Het is zaterdag...
door stormkind | Jun 17, 2004 | oud werk, proza
Andrea Bocelli geeft de melancholie olifantspoten, vanochtend. Dat nummer Romanza – een zucht op noten is het, bouquetreeksromantiek, maar ik trap er weer eens met beide oren in. Bettina zei ooit dat het haar aan mijn vader deed denken, en sindsdien raakt het me....
