Op tv was het woord aan een dode zoon, zo geloofden alle aanwezigen. De sleutels van het hemelrijk waren in handen van het Amerikaanse medium Char. Haar stem had dat priemend aardige van Amerikaanse theekransjes, het denderde maar voort. In de achtergrond overwoog ik intussen verleden tijd. Ik las een gedicht van Kopland. Ik huilde toen, zo pakweg tien seconden lang, om al de goede redenen, en ook omdat het zo rauw mooi is dat poëzie zo raken kon.
Meest recente berichten
Archief
- september 2019
- oktober 2018
- maart 2017
- januari 2017
- december 2016
- oktober 2016
- maart 2016
- april 2015
- februari 2015
- december 2012
- november 2012
- augustus 2012
- juli 2012
- januari 2008
- juni 2007
- oktober 2006
- juni 2006
- mei 2006
- oktober 2005
- september 2005
- augustus 2005
- juli 2005
- juni 2005
- mei 2005
- april 2005
- maart 2005
- december 2004
- november 2004
- oktober 2004
- september 2004
- augustus 2004
- juli 2004
- juni 2004
- mei 2004
- april 2004
- maart 2004
- juni 2003